Poem

Poem

(Dutch)

(English)

Jantje zag eens pruimen hangen,
O! als eieren zo groot.
't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
Schoon zijn vader 't hem verbood.
Hier is, zei hij, noch mijn vader,
Noch de tuinman, die het ziet:
Aan een boom, zo vol geladen,
Mist men vijf, zes pruimen niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen,
En niet plukken; ik loop heen.
Zou ik om een hand vol pruimen
Ongehoorzaam wezen? Neen !

Voort ging Jantje, maar zijn vader,
Die hem stil beluisterd had,
Kwam hem in het lopen tegen
Vooraan op het middenpad.
Kom mijn Jantje, zei de vader,
Kom mijn kleine hartedief!
Nu zal ik u pruimen plukken,
Nu heeft vader Jantje lief.
Daarop ging Papa aan 't schudden,
Jantje raapte schielijk op.
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen,
En liep heen op een galop.

John once saw plums hanging (in the tree)
O! As big as eggs,
And so it is said, John wanted to go and pick some,
But his dad forbade him.
But, said John, not my dad
Nor the gardener will see
That on a tree so full of plums
Some five or six are missing.
But I also want to be obedient
And not pick any, and go back.
Would I really, for a handful of plums,
Be disobedient? No!

John went back to his father,
Who had been listening secretly,
Met him while walking
At the beginning of the garden path.
Come, my John, said his father,
Come here, my little sweetheart.
Now I will pick some plums for you.
Now father loves John.
Daddy went to shake the tree,
John picked them up from the floor immediately,
John got a hat full of plums
And went back jumping.