Poema

Poema

(Holandés)

(Español)

Jantje zag eens pruimen hangen,
O! als eieren zo groot.
't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
Schoon zijn vader 't hem verbood.
Hier is, zei hij, noch mijn vader,
Noch de tuinman, die het ziet:
Aan een boom, zo vol geladen,
Mist men vijf, zes pruimen niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen,
En niet plukken; ik loop heen.
Zou ik om een hand vol pruimen
Ongehoorzaam wezen? Neen !

Voort ging Jantje, maar zijn vader,
Die hem stil beluisterd had,
Kwam hem in het lopen tegen
Vooraan op het middenpad.
Kom mijn Jantje, zei de vader,
Kom mijn kleine hartedief!
Nu zal ik u pruimen plukken,
Nu heeft vader Jantje lief.
Daarop ging Papa aan 't schudden,
Jantje raapte schielijk op.
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen,
En liep heen op een galop.

Juanito un día vio ciruelas colgando (de un árbol)
¡Oh! Tan grandes como huevos,
Y, así dicen, Juanito quiso recoger algunas
Pero su padre lo había prohibido.
Pero, dijo Juanito, ni mi padre
Ni el hortelano verán
Que en un ciruelo tan recargado,
Cinco o seis vienen faltando.
Pero también quiero ser obediente
Y no tomar ninguna y volver.
¿De verdad, por un puñado de ciruelas,
Yo iría a ser desobediente? ¡No!

Juanito volvió hacia su padre
Que lo había oído en secreto.
Dio con él yendo en la punta
De la calle del jardín.
Ven, Juanito, dijo su padre,
Ven aquí, corazoncito,
Ahora mismo te recojo ciruelas
Ahora papá te quiere.
Papá sacudió el árbol
Juanito las recogió de por el suelo
Juanito tuvo un sombrero lleno de ciruelas
Y regresó brincando.